Απάντηση
Πολύς λόγος γίνεται μετά από κάθε πυρκαγιά, κυρίως μεταξύ μη δασολόγων, σχετικά με τις αναδασώσεις που πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα. Ει δυνατόν την επόμενη ημέρα. Και φυσικά με είδη που δεν θα μπορούν να καούν ξανά (πυράντοχα είδη).
Εδώ φυσικά δεν θα αναλύσουμε τις αρχές τις σωστής αναδάσωσης και τα στάδια που πρέπει να ακολουθήσουμε. Θα περιοριστούμε να αναφέρουμε μόνο ότι μια επιτυχημένη αναδάσωση είναι δυνατή, μόνο εκεί που ο σταθμός θα μπορούσε να αναδασωθεί και μόνος του φυσικά.
Τα 2 ή 3 πρώτα χρόνια μετά την φωτιά καλό είναι να μην επεμβαίνουμε αναδασωτικά και να αφήσουμε την φύση να κάνει τη δουλεία της. Αν τελικά ληφθεί η απόφαση της αναδάσωσης, τότε και πάλι δεν έχουμε το ελεύθερο να βάλουμε ό,τι είδη μας αρέσουν.
Τα είδη που θα επιλέξουμε μας τα υποδεικνύει η ίδια η καείσα περιοχή. Πρέπει να είναι είδη που υπήρχαν στην περιοχή και παρουσιάζουν υψηλή προσαρμοστικότητα. Θα πρέπει να είναι ολιγαρκή και ανθεκτικά.
Ακόμα και με αυτά τα είδη, οι όποιες αναδασωτικές ενέργειες θα πρέπει να είναι εστιασμένες σε σημεία που δεν προβλέπεται επιτυχημένη αναγέννηση αλλά οι συνθήκες είναι ευνοϊκές.
Πολλά πλατύφυλλα είδη που προτείνονται κατά καιρούς δεν θα μπορούσαν να αντέξουν στις δύσκολες συνθήκες που έχει διαμορφώσει η πυρκαγιά. Το κόστος της αντικατάστασης των ειδών θα ήταν τεράστιο και προσδόκιμο επιβίωσης των νέων δέντρων θα ήταν ελάχιστο. Με λίγα λόγια, τα πευκοδάση δεν μπορούν να αντικατασταθούν μαζικά από δρύς, χαρουπιές, κουτσουπιές και πλατάνια. Τα είδη αυτά είναι απαιτητικά και μόνο σε μικρές ομάδες για εμπλουτισμό σε κατάλληλες θέσεις θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν σε έναν αναδασωτικό σχεδιασμό.